โศกนาฏกรรมของคนลาวพลัดถิ่น

ผมเพิ่งซื้อหนังสือเล่มนี้มาอ่านยังไม่นาน อ่านยังไม่จบด้วยซ้ำ

เป็นหนังสือ รวมเรื่องสั้นรางวัล ซีไรท์ ของประเทศลาว ประจำปี 2005 ว่าด้วยการจากลา และการพลัดถิ่นของคนลาว ที่ต่อสู่กับมรสุมชีวิตในต่างถิ่น ซึ่งชื่อหนังสือเต็มๆ คือ “ใบไม้ใบสุดท้าย : โศกนาฏกรรมของคนลาวพลัดถิ่น”

ผมเป็นคนลาวหรือ คำตอบคือไม่ใช่ ผมเป็นคนไทย แต่เป็นคนไทยอีสาน ผู้พลัดจากถิ่นฐานมุ่งหน้าเข้ากรุงมาทำมาหาเลี้ยงชีพในเมืองหลวง แต่ชีวิตอาจจะไม่ได้รันทดเท่าคนอีสานส่วนใหญ่ ที่เข้ามาใช้แรงงาน ทำงานก่อสร้าง

หลายคนที่ได้คุยกับผมทาง เอ็มเอสเอ็น คงรู้กันแล้วว่า ช่วงเวลาการเป็นมนุษย์ เงินเดือนของผมกำลังจะจบลง เพราะบริษัทที่ผมทำงานอยู่ต้องปิดกิจการ กลับบ้านเกิดที่ นอร์เวย์ ซึ่งเคราะห์กรรมไม่ได้เกิดกับผมคนเดียว แต่มันเกิดกับเพื่อนๆ ในที่ทำงานด้วย ช่วงเวลาที่เหลืออีกไม่กี่วัน คงเป็นช่วงแห่งสุญญากาศ ที่ผมกับเพื่อนๆ ต้องคุยกันมากขึ้น ว่าแต่ละคนจะระเห็จไปทางไหน หรือตั้งหลักชีวิตกันยังไงต่อไป

อีกไม่กี่วัน ผมจะ “ตกงาน” โดยสมบูรณ์แบบ

วันนี้ (31 มกราคม 2550) จึงถือเป็นวันที่เกิดโศกนาฏกรรม ชีวิตเล็กๆ กับคนอีสานพลัดถิ่นอย่างผม ที่ได้รับรู้ว่า อีกไม่กี่วันข้างหน้า ผมต้องเริ่มต้นหางานใหม่

ความเศร้าใจเล็กๆ เริ่มก่อตัวขึ้น

แต่

มันคงไม่ต้องให้ผมปิดเว็บ ไทยซีเอสเอส หรือ หายหัวไป ไม่อัพเดทเว็บ คงจะมีปัญหาบ้าง เล็กน้อย จนกว่าผมจะหาลู่ทางใหม่ได้ แต่ผมจะพยายามหาเรื่องราวใหม่ๆ มานำเสนอให้ได้อย่างเต็มที่และพึงจะเป็น อย่างน้อยก็ยังถือเป็นการให้เกียรติ และแสดงความรับผิดชอบ ต่อแฟนนานุแฟน หรือขาประจำ ไทยซีเอสเอส ที่คอยเข้ามาให้กำลังใจกันเรื่อยๆ

ผมคงไม่กลับไปทำนาที่บ้าน คงไม่กลับไปรับจ้างตัดอ้อยเหมือนเมื่อก่อน (เพราะมันทั้งร้อนและเหนื่อย ไม่เหมาะกับคนขี้เกียจอย่างผม)

หรือ

โศกนาฏกรรม ครั้งนี้ อาจจะทำให้ชีวิตข้างหน้าดีขึ้นกว่าเดิม อาจจะเป็นได้
ผมอาจจะเจองานใหม่ ที่สนุก และชอบมากกว่าที่เคยเป็นมาก็ได้

มีความสุขกับการใช้ชีวิตครับ